Wieża Książęca w Siedlęcinie
Tajemnicze miejsce
Wieża książęca w Siedlęcinie to jedno z najbardziej tajemniczych miejsc na Dolnym Śląsku, piękne chociaż w pewien sposób ponure. Górująca nad wsią rycerska wieża z XIV wieku, która, w prawie niezmienionej formie, trzyma się do dziś. Prawdopodobnie wzniósł ją książę jaworski Henryk I, ale badacze ciągle na ten temat toczą dyskusje.
Kolorowe freski
Na drugiej kondygnacji surowej budowli każdego gościa czeka zaskoczenie. W pustej sali nagle pojawiają się kolorowe freski. Przedstawiają sceny ze słynnej historii o królu Arturze, jego żonie – lady Ginewrze i Rycerzach Okrągłego Stołu. Uważne oko dostrzeże królową, która wraz z innymi damami opuszcza zamek Camelot i udaje się na majówkę. Nieoczekiwanie pojawia się zakochany rycerz Meleagant i porywa Ginewrę. Uratuje ją dopiero złotowłosy Lancelot, rycerz Okrągłego Stołu i ukochany królowej. Ostatnia scena opowieści przedstawia kochanków trzymających się ze lewe ręce. Ten gest symbolizuje nieprawy związek. Oddając serce innemu, Ginewra zawiodła zaufanie króla Artura, Lancelot bowiem zdradził swojego suwerena.
W górze malowidła przedstawiono zamek Camelot, królową Ginewrę wraz z dworem oraz scenę uprowadzenia Ginewry przez Meleaganta. Poniżej Lancelot i Lionel, postać Lancelota śpiącego pod jabłonią, Lionela śpiącego na warcie oraz pojedynek Lancelota z Tarquynem.
Fragment fresku przedstawiający Lionela śpiącego pod jabłonią.
Fragment fresku przedstawiający scenę pojedynkiu Lancelota z Tarquynem
Na tym fragmencie fresku królowa Ginewra opuszcza Camelot w towarzystwie swoich dwórek
Na tym fragmencie malowidła przedstawiony został Lancelot i sir Kay
Unikat w skali światowej
Freski w Siedlęcinie to jedyne na świecie, zachowane in situ, przedstawienia słynnej historii Lancelota. Łaciński zwrot „in situ” oznacza w tym wypadku, że malowidła nadal znajdują się w miejscu, w którym powstały. Ich twórcami byli artyści ze szwajcarsko – niemieckiego pogranicza, powstały zaś w latach 1345-1346, co czyni je najstarszymi, nie sakralnymi malowidłami w Polsce. Dotarli do nich w 2007 roku w naukowcy z Międzyuczelnianego Instytutu Konserwacji Dzieł Sztuki przy Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
